fot. Adobe Stock – Słuchaj, Beatka, mam dobrą nowinę – Justyna, moja współlokatorka, wpadła do pokoju jak burza. – Dostałam pracę w Holandii i za tydzień wyjeżdżam. Na razie tylko na pół roku, ale może uda się przedłużyć – z radości aż podskakiwała na tapczanie. – Wiesz, wreszcie odłożę trochę kasy i będziemy mogli z Wojtkiem urządzić sobie wesele. Nie cieszysz się?Trajkotała wesoło i jeszcze się dziwiła, że nie podzielam jej radości. Do głowy jej nawet nie przyszło, że zostawia mnie samą w wynajętym mieszkaniu, na które nawet do spółki z nią ledwie mnie stać. Pracowałam w sklepie za najniższą krajową, dorabiałam jako hostessa, ale i tak ledwie wiązałam koniec z końcem. – Co się martwisz, kochana – sukces tak pozytywnie nastroił Justynę, że widziała wszystko w różowych barwach. – Damy ogłoszenie w internecie i na pewno natychmiast ktoś się znajdzie. Mieszkanko jest super, każdy to zobaczy. Musiałam znaleźć kogoś na jej miejsce Nie byłam przekonana do tego pomysłu, ale nie miałam też za bardzo wyjścia. Tym bardziej że mój chłopak podzielał zdanie Justyny. Nie uśmiechało mi się mieszkanie z obcą osobą, lecz właśnie ze względu na niego zgodziłam się poszukać nowej współlokatorki. Sama nie dałabym rady opłacić mieszkania, a Michał niedawno obronił pracę magisterską i na razie był bezrobotny, więc musiał mieszkać razem z rodzicami. Planowaliśmy wspólną przyszłość, ale nie było nas jeszcze stać na samodzielność. Cóż, taki niestety los młodych w tym kraju. Ogłoszenie umieściłam na portalu społecznościowym i już wieczorem rozdzwoniły się telefony. Umówiłam się na początek z trzema dziewczynami. – Pomożesz mi wybrać kogoś odpowiedniego? – zapytałam Michała. – Jutro nie mogę – odparł. – Obiecałem pomóc ojcu w firmie. Mamy zawieźć towar. – A widząc moją zawiedzioną minę, dodał: – Na pewno sobie poradzisz. Zresztą lepiej się dogadacie same, tak po babsku. Facet by tylko przeszkadzał. W duchu przyznałam mu rację. Tylko by się laski speszyły. Już następnego dnia z niecierpliwością czekałam na kandydatki do wspólnego zamieszkania. Pierwsza okazała się dziewczyną nastawioną na balangowanie, której głównym zmartwieniem było to, czy sąsiedzi szybko wzywają policję, kiedy jest impreza. Skreśliłam ją od razu, bo chociaż sama lubię się czasem pobawić, to wieczne hulanki przerabiałam już w akademiku i miałam dość. Tym bardziej, gdy wracałam po całym dniu stania w sklepie. Ostatnia kandydatka wydawała się sympatyczna. Do czasu. Kiedy wyznała, że ma trzy koty, musiałam jej odmówić. Mam alergię i nie mogłabym mieszkać ze zwierzakami. Pozostała środkowa. Szczerze mówiąc, i tak wybrałabym właśnie ją. Od pierwszej chwili przypadła mi do gustu. Miałyśmy te same zainteresowania – lubiła ckliwe komedie romantyczne, latem jeździła w góry i nie znosiła brudnych talerzy w zlewie. – To dobry wybór – opowiadałam Michałowi z entuzjazmem. – Wprowadza się zaraz po wyjeździe Justyny. I czuję, że się zaprzyjaźnimy. Kamila jest w porządku. Nowa współlokatorka była idealna Michał śmiał się z mojego zapału, ale ja wiedziałam, że mam rację. Miałyśmy podobny gust, więc pożyczałyśmy sobie ciuchy, lubiłyśmy te same potrawy, więc mogłyśmy wspólnie gotować. Dzięki temu była szansa na oszczędniejsze życie. A do tego mogłyśmy gadać bez końca. Po kilkunastu dniach czułam się tak, jakbym znała ją całe życie. Zresztą to właśnie Kamila zwróciła moją uwagę na kilka spraw. – Wiesz, nie chcę się wtrącać – powiedziała pewnego wieczoru – ale czy ten twój Michał nie poświęca ci zbyt mało czasu? Myślałam, że będę musiała codziennie wychodzić, żeby wam nie przeszkadzać, ale nie zjawia się zbyt często. Zastanowiło mnie to. Rzeczywiście, tak było. Mój chłopak ciągle miał jakieś zajęcia. Najczęściej mówił o pracy z ojcem, ale przecież pieniędzy z tego nie miał żadnych. Czyżby mnie oszukiwał? Spytałam go o to i pokłóciliśmy się jak nigdy. Było mi przykro, ale Kamila wspierała mnie jak prawdziwa przyjaciółka. – Nie poddawaj się. Przecież walczysz o swoją przyszłość – mówiła, po czym przynosiła kolejną płytę z jakąś komedią, żeby poprawić mi nastrój. – Nie odzywaj się pierwsza, bo potem już zawsze ty będziesz musiała go przepraszać. Byłam jej wdzięczna za wsparcie. Tylko dzięki niej udawało mi się przetrwać kolejne dni bez Michała. A on nie dzwonił. – Nie będzie ten, to będzie inny – pocieszała mnie moja nowa przyjaciółka. – Widocznie miałaś rację. Oszukiwał cię. A jeśli tak, to nie zasługuje na taką fajną laskę jak ty. Trzeba siebie cenić, kochana! W głębi duszy nie było mi wcale do śmiechu W głębi duszy nie było mi wcale do śmiechu. Czułam się oszukana przez mężczyznę, z którym chciałam być już do końca życia. I którego nadal bardzo kochałam. Jak mógł mnie tak zostawić?! Przecież gdyby mu zależało, już dawno by zadzwonił, żeby wyjaśnić tę nieprzyjemną sytuację. A tu nic, żadnego znaku życia… Jakbyśmy się nie znali, jakby nie było tego całego roku razem. Kamila za wszelką cenę starała mi się pomóc. Byłam wdzięczna losowi, że zesłał mi ją właśnie w takiej trudnej chwili. Lecz kiedy zaczęła mnie namawiać na randkę ze swoim kolegą – odmówiłam. – Za wcześnie, nie dam rady. Nie chce widzieć żadnego innego faceta – tłumaczyłam jej, zajadając żal czekoladą. Moja przyjaciółka nie zamierzała jednak czekać. W sobotni wieczór przyszła z dwoma kolegami i oznajmiła, że robimy sobie małą domóweczkę. Na stół wyjechało czerwone wino i sery pleśniowe. Muszę przyznać, że było miło. Po drugiej butelce Kamila zniknęła w swoim pokoju z Darkiem, a mnie zostawiła sam na sam z Kubą. Naprawdę nie miałam ochoty na flirty, zresztą on chyba także, więc rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. Wtedy zadzwonił dzwonek u drzwi. – To pewnie pizza – Kuba wstał i poszedł do przedpokoju, żeby otworzyć. – Zastałem Beatę? – usłyszałam głos Michała i zerwałam się od stołu, przewracając krzesło; nie byłam całkiem trzeźwa. – Widzę, że przychodzę nie w porę – stwierdził Michał na mój widok przez zaciśnięte zęby. – A raczej może w samą porę, żeby się przekonać, jak dobrze sobie radzisz beze mnie – i spojrzał wymownie na Kubę stojącego w głębi przedpokoju. Nie wiedziałam, co powiedzieć, jak wyjaśnić, że to nie tak, jak myśli… Tymczasem on już odwracał się, żeby odejść. Na szczęście drzwi drugiego pokoju otworzyły się i wyszła Kamila. Pewnie zaniepokoił ją hałas upadającego krzesła. Na jej widok Michał znieruchomiał i wytrzeszczył oczy, jakby zobaczył ducha. – Co… Co ona tutaj robi, do jasnej cholery?! – zapytał zdumionym głosem. – To jest właśnie Kamila, moja współlokatorka – przedstawiłam ją. – Nie zdążyliście się jeszcze poznać, ale… – To nie jest żadna Kamila, tylko Anka – parsknął zdenerwowany. Anka to wszystko uknuła Anka? Jedyna Anka, jaką kojarzyłam, to tylko ta z opowiadań mojego chłopaka. To była dziewczyna Michała. Zerwali podobno miesiąc wcześniej, zanim poznał mnie. Alkohol szumiał mi w głowie i nie mogłam ogarnąć całej sytuacji. – Chyba musimy porozmawiać – zdecydował Michał i wszedł do środka. – We troje – dodał, patrząc na chłopaków. Zrozumieli niezbyt delikatną aluzję i w ciągu minuty nie było po nich śladu. Nie mogłam uwierzyć w to, co potem usłyszałam. Okazało się, że Anka wszystko to uknuła. Zobaczyła moje ogłoszenie i postanowiła skorzystać z okazji. – Przecież wiesz, że nie przestałam cię kochać – krzyczała teraz do Michała. – Gdyby nie ona, wróciłbyś do mnie. Nawet nie chcę pamiętać tego wszystkiego, co jeszcze mówiła. Z każdą chwilą byłam coraz bardziej przerażona. Dobrze, że był przy mnie Michał. Dopilnował, żeby ta wariatka zabrała rzeczy, został ze mną do rana, a następnego dnia wymienił zamki. I… wprowadził się do mnie. Ojciec przyjął go do pracy, bo zawarli tę umowę, nad którą ostatnio tyle razem pracowali. Jaka byłam głupia. Uwierzyłam nowo poznanej dziewczynie, o której nic nie wiedziałam, a nie ufałam chłopakowi, który mnie kochał. Mało brakowało, a Anka zrealizowałaby swój chory plan. Czytaj także:„Wychowali mnie znerwicowana matka i ojciec alkoholik. Nie dziwię się, że nigdy nie będę normalna”„Mój mąż zdradził mnie z koleżanką naszej córki. Ona zaszła w ciążę, a on chce wyrzucić mnie z domu”„Anoreksja prawie zabrała mi córkę, a ja nic nawet nie zauważyłam...”„Jestem alkoholiczką. Zdarza mi się zasnąć w melinie, chociaż w domu czekają na mnie wystraszone dzieci”